انرژیهای نو در دستور کار غولهای نفتی جهان

به گزارش آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی " نفت ما " ، در سال 1973، دانشمندان دریافتند که ادامه استفاده از گازهای مخرب اوزون مانند CFC ها یک تهدید زیست محیطی جدی برای لایه محافظ زمین در مقابل پرتوهای فرابنفش خورشید است. در نهایت پروتکل مونترال که در سال 1987 به امضای 24 کشور صنعتى و جامعه اروپایی رسید، کشورها را موظف نمود تا سال 1999 مصرف حدود پنج نوع CFC را تا حدود 50 درصد کاهش دهند و همچنین مصرف سه نوع از هالون ها را کاملا متوقف سازند. این تجربه موفق در مورد توقف سریع استفاده از گازهای مخرب لایه اوزون در جهان، مثال خوبی از همکاری جهانی در جلوگیری از بروز یک فاجعه زیست محیطی است. با توجه به آنکه در دسامبر 2015 تقریبا تمام کشورهای جهان در سازمان ملل متحد توافق آب و هوایی پاریس را به امضا رساندند، آیا کاهش انتشار کربن می تواند همانند توقف مصرف CFC به یک تجربه موفق در سطح بین المللی بینجامد؟ مهمتر از آن، چه زمان اجرای این توافقنامه و تعهدات آن به طول خواهد انجامید؟ و چه مقدار هزینه دربر خواهد داشت؟ اگرچه هزینه کاهش انتشار کربن قابل توجه است، اما سوال مهمتر آنست که هزینه عدم اقدام برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی چقدر خواهد بود؟ بسیاری از صاحبنظران معتقدند هزینه به تعویق انداختن و یا اقدام نکردن می تواند چندین برابر بیشتر از هزینه های پیش بینی شده برای جلوگیری از تغییرات اقلیمی باشد. هم اکنون نشانه های امیدوار کننده ای در جهان در خصوص گذر از مصرف سوختهای فسیلی دیده می شود. در آوریل 2016 بلومبرگ و دیگر خبرگزاریها اعلام نمودند که عربستان سعودی، بزرگترین صادرکننده نفت جهان، 2 تریلیون دلار برای کاهش وابستگی بیش از حد اقتصاد این کشور به نفت تا سال 2030 سرمایه گذاری نموده است. در حالیکه برای پیش بینی آنکه عربستان چه مقدار می تواند در دستیابی به هدف خود موفق باشد بسیار زود است، اما همین تصمیم عربستان تأمل برانگیز است. این تصمیم عربستان همانند تصمیم شرکت کُداک (Kodak) در سه دهه پیش برای توقف تولید فیلمهای عکاسی بود. در واقع شرکت کُداک در زمان اوج فروش فیلمهای عکاسی این تصمیم را گرفت و خود را از یک زوال تدریجی و غیر قابل بازگشت نجات داد. عربستان سعودی تنها کشوری نیست که به فراتر از نفت می اندیشد. در آوریل 2016 ، شرکت نفت فرانسوی توتال اعلام کرد که می خواهد تا 20 سال آینده یکی از سه شرکت برتر خورشیدی در جهان باشد و به منظور حفظ جایگاه خود به عنوان یک پیشرو در بازار انرژی جهان، یک بخش تجاری جدید در حوزه گاز، انرژیهای تجدیدپذیر و برق به راه اندازد. به دنبال این تصمیم، شرکت نفت توتال یک شرکت فرانسوی با نام Saft در زمینه ذخیره سازی انرژی را به قیمت 950 میلیون یورو خریداری نمود. بنابراین، شرکت توتال نیز مانند دیگر غولهای نفتی جهان مانند بریتیش پترولیوم و شل به تجارتی فراتر از نفت می اندیشند. در مورد اینکه چه مدت طول می کشد تا مصرف سوختهای فسیلی در جهان متوقف شود؟ باید گفت که در واقع شرکتهای بزرگ نفت و گاز دنیا در بلند مدت دو راه پیش رو دارند: 1-کاهش تدریجی وابستگی بیش از حد به سوختهای فسیلی توسط سرمایه گذاری بر روی اشکال جدید و پایدار انرژی، 2- از دست دادن بازار و کاهش اکتشاف، استخراج، انتقال و پالایش سوختهای فسیلی در پی ظهور انرژیهای پاک و جایگزین. بنابراین شرکتهای بزرگ نفتی چنانچه تغییری در رویه تجارت و فعالیت خود ایجاد نکنند، با پایان عمر تجارت نفت، عمر آنها نیز به پایان خواهد رسید. در هر حال پس از امضای توافقنامه پاریس توسط 175 کشور در سازمان ملل متحد، انتشار کربن به عنوان یک نوع بدهی تلقی می شود. به عبارت دیگر، هر قدر کشورها بیشتر بر روی صنایع نفت و گاز سرمایه گذاری کنند، در واقع بدهی خود را بیشتر نموده اند و مانند بهره بانکی، هرقدر پرداخت این بدهی به تعویق افتد، مقدار آن افزایش می یابد. تعداد کشورهایی که به دنبال سناریوهایی برای محدود کردن و یا ممنوعیت استفاده از سوختهای فسیلی در طول زمان هستند رو به افزایش است. برای مثال، دانمارک به دنبال حذف کامل سوختهای فسیلی از اقتصاد خود تاسال 2050 است. به طور مشابه، نروژ به دنبال برقی نمودن سیستم حمل و نقل خود است. هم چنین، کشور استرالیا در آوریل 2016 اعلام کرد تا پایان این دهه شماره گذاری خودروهای بنزینی را ممنوع خواهد کرد. نفیسه میرزاخانی منبع: http://reneweconomy.com.au/how-long-to-wean-the-world-off-fossil-fuels-75871/