عضو موظف هیات مدیره پالایشگاه اصفهان گفت: خوراک پالایشگاه گچساران از نفت و گاز تولیدی منطقه گچساران تأمین می‌شود و واحدهای مرتبط، در فاصله‌ای نزدیک پالایشگاه مستقر هستند که مهم‌ترین دستاورد راهبردی آن نیز، تقویت ظرفیت تولید فرآورده‌های راهبردی به‌ ویژه بنزین و گازوئیل است.
عنایت‌ نصیری جهان آباد، عضو موظف هیات مدیره پالایشگاه اصفهان، در گفت و گو با آژانس رویدادهای مهم نفت و انرژی «نفت ما» در خصوص وضعیت پالایشگاه گچساران بیان کرد: چند سال قبل، موضوع خرید پالایشگاه گچساران موسوم به پالایشگاه فیلیپینی مطرح شد و در این راستا، گزینه‌هایی مانند چابهار، بندرعباس و همچنین اصفهان مورد بررسی قرار گرفت و با این حال، موانع متعددی باعث شد صدور مجوز برای استقرار پالایشگاه در این مناطق میسر نشود. مهم‌ترین این موانع، محدودیت‌های زیست‌محیطی، نبود تضمین تأمین خوراک و همچنین کمبود منابع آبی بود؛ چالش‌هایی که از الزامات اولیه و زیرساختی هر پروژه پالایشگاهی محسوب می‌شود.
وی ادامه داد: در مرحله ابتدایی، مسئله خوراک از سوی دولت قابل تأمین نبود؛ چرا که عملاً دسترسی پایدار به خوراک وجود نداشت و در چنین شرایطی، استقرار پالایشگاه فیلیپینی در اصفهان ضروری نبود. از سوی دیگر، خوراک سایر صنایع نیز از پالایشگاه اصفهان تأمین می‌شود و شرایط زیست‌محیطی و اقلیمی استان اصفهان اجازه استقرار یک پالایشگاه جدید به‌ عنوان خط تولید تازه را نمی‌دهد که از منظر اقتصادی نیز چنین اقدامی فاقد توجیه لازم بود.
عضو موظف هیات مدیره پالایشگاه اصفهان با اشاره به اینکه پالایشگاه گچساران از مزیت‌های زیرساختی قابل‌توجهی برخوردار است، گفت: خوراک این پالایشگاه از نفت و گاز تولیدی منطقه گچساران تأمین می‌شود و واحدهای مرتبط، در فاصله‌ای نزدیک پالایشگاه مستقر هستند؛ موضوعی که هزینه‌های انتقال خوراک را به حداقل می‌رساند. از نظر تأمین آب نیز، دو سد مناسب در مجاورت پالایشگاه قرار دارد که علی‌رغم چالش‌های گسترده صنعت آب در کشور، همچنان از ظرفیت تأمین پایدار برخوردار هستند. علاوه بر این، موقعیت جغرافیایی پالایشگاه گچساران و قرارگیری آن در فاصله حدود ۶۰ کیلومتری خلیج فارس، مزیت مهمی محسوب می‌شود.
نصیری معتقد است، مهم‌ترین دستاورد راهبردی پالایشگاه گچساران برای صنعت پالایش کشور، تقویت ظرفیت تولید فرآورده‌های راهبردی به‌ ویژه بنزین و گازوئیل است؛ اگرچه مالکیت این پالایشگاه در اختیار بخش خصوصی قرار دارد، اما کارکرد آن ماهیتی کاملاً حاکمیتی و ملی دارد.
وی افزود: این پروژه نباید با نگاه منطقه‌ای، بومی یا قومی تحلیل شود، بلکه مسئله‌ای ملی در راستای تأمین امنیت انرژی کشور است؛ به‌ خصوص در شرایطی که کشور با کسری بنزین مواجه بوده و ناچار به واردات این فرآورده است. از سوی دیگر، با بهره‌برداری از این پالایشگاه، در بلندمدت سودآوری مناسبی نیز متناسب با سهم پالایشگاه اصفهان ایجاد خواهد شد، هرچند تحقق کامل این سود منوط به زمان بهره‌برداری نهایی پروژه است.
عضو موظف هیات مدیره پالایشگاه اصفهان خاطرنشان کرد: ناگفته نماند از مجموع سرمایه موردنیاز پروژه که رقمی بین یک تا ۱.۲ میلیارد دلار برآورد می‌شود، سهم آورده پالایشگاه اصفهان حدود ۱۱۰ تا ۱۲۰ میلیون دلار بوده که معادل حدود ۱۷ درصد سرمایه اولیه پروژه است. در نهایت، شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی ایران صرفاً در چارچوب مصوبات، از جمله بررسی امکان تأمین خوراک، اقدام به صدور مجوز برای اجرا و سرمایه‌گذاری می‌کند و در بحث اجرا و سرمایه‌گذاری در پالایشگاه‌ها سهمی ندارد.