یکی از موضوعاتی که این سالها بویژه پس از تحریم‌های اول شورای امنیت سازمان ملل در دولت محمود احمدی‌نژاد علیه ایران مورد توجه دولت و حکومت قرار گرفت، شعار خودکفایی و تقویت تولید داخل بود. همین حالا هم بسیاری از ارکان اقتصاد و صنعت کشور از جمله صنعت نفت، گرفتار موضوع تولید داخل هستند. حالا چرا می‌گویم گرفتار؟!

تقویت تولید داخل و خودکفایی، شعار جالبی است. شاید در دوره‌های اولیه تحریم هم کارآمد به نظر می‌رسید. اما واقعیت این است که خودکفایی اگر در فضای بسته و بدون تعامل با جهان دنبال شود، فقط شعار است. در همین صنعت نفت ایران، چه بسیار تجهیزات داخلی به دلیل حمایت از سازندگان داخلی در دوران تحریم مورد استفاده قرار گرفت که ظاهرا با هزینه پایین‌تر ساخته شده و ما را از واردات آن بی‌نیاز کرده، اما در عمل، هزینه‌های زیادی به پروژه‌ها وارد کرده‌ است. مصادیق آن هم زیاد است؛ از برخی تجهیزات صنعت حفاری گرفته تا بعضی از تجهیزات مرتبط با کمپرسورها و موتورها و...

باور کنید در دنیای امروز، خودکفایی و تولید همه چیز در داخل یک کشور به هر قیمتی، منسوخ و‌ حتی خنده‌دار است. ساخت برخی تجهیزات در برخی کشورها به دلیل گران بودن یا در دسترس نبودن مواد اولیه کافی یا هزینه بالا یا به هر دلیل دیگری به صرفه نیست اما در کشوری دیگر به‌صرفه است. پس واردات و صادرات و‌ مبادله، راه‌حل این مشکل است. 

اما در کشور ما، اثرات تحریم موجب شده مسئولان به دنبال تقویت تولید داخل باشند تا اینگونه وانمود کنند تحریم اثری ندارد. اما هر کاری کنیم نمی‌توانیم اثرات تحریم را نادیده بگیریم. بهتر است راه‌حل اصلی را دنبال کنیم، یعنی رفع تحریم! نه حمایت از تولید داخل به هر قیمتی.