چه بر ما رفته است که هنوز در حلقه‌ی تکرارهای فرسوده نفس می‌کشیم و گمان می‌کنیم که سکون نوعی از استقامت است در جهانی که ملل گام‌به‌گام در مسیر نوسازی فکری توسعه‌ی علمی و تحول ساختاری پیش می‌روند ما همچنان درگیر آزمودن تجربه‌هایی هستیم که بارها به بن‌بست رسیده‌اند.
کافی است نگاهی واقع‌بینانه به آن‌سوی مرزها بیندازیم عربستان سعودی که روزگاری در نگاه برخی تنها کشوری وابسته به نفت تلقی می‌شد امروز با سرمایه‌گذاری‌های کلان در حوزه‌های هوش مصنوعی زیرساخت‌های فناورانه گردشگری علمی و اصلاحات ساختاری نقشه‌ای نو برای آینده‌اش ترسیم کرده است.
قطر با تکیه بر نظام آموزشی مدرن دیپلماسی هوشمند و جذب نخبگان بین‌المللی به وزنه‌ای جدی در منطقه بدل شده است.
اروپا با سابقه‌ی روشنگری و عقلانیت سیاسی همچنان در مدیریت منابع انسانی و ساختار حکمرانی‌اش بر اصل شایسته‌سالاری تخصص‌محوری و پاسخ‌گویی استوار است در آن‌جا علم و تجربه شرط نخست پذیرش مسئولیت است نه وابستگی جناحی نه عنوان‌های انتزاعی نه نسب خانوادگی نه سابقه‌ی حضور در نهادهای سنتی!
اما در سرزمین ما گویی شایستگی واژه‌ای غریب است هنوز هم شاهدیم که افراد فاقد صلاحیت تخصصی صرفاً به‌واسطه‌ی پیوست‌های ایدئولوژیک یا وابستگی‌های غیرتخصصی بر کرسی‌هایی تکیه می‌زنند که سرنوشت جمعی را رقم می‌زنند چه منطقی حاکم است که کسی با تحصیلات حوزوی یا تربیت بدنی در جایگاه مدیریت اقتصادی فرهنگی یا صنعتی کشور قرار گیرد. در کدام نظام توسعه‌یافته میان تخصص و مسئولیت چنین گسستی مشاهده می‌شود؟!
این نگاه سطحی و غیرکارشناسانه به حکمرانی نه تنها ما را از مسیر پیشرفت دور کرده بلکه سرمایه‌های انسانی‌مان را دل‌زده، نخبگان‌مان را مهاجر و اعتماد عمومی را متزلزل ساخته است؛ تداوم این روند چیزی جز فرو رفتن در باتلاق عقب‌ماندگی نیست.
مدیریت کشور عرصه‌ی جدیت است نه میدان آزمون و خطای بی‌پایان نه جولانگاه رابطه‌ها و نه پاداش وفاداری‌های سیاسی شایسته‌سالاری را باید از شعار به ساختار رساند و ساختار را باید از دل دانش و تجربه برکشید.
اگر اندکی اراده برای نجات باقی مانده باشد باید ساختار تصمیم‌گیری از ریشه بازنگری شود باید معیار انتخاب مدیران صرفاً بر اساس تخصص، تعهد و توان اجرایی واقعی باشد نه بر پایه‌ی سوابق غیرمرتبط یا وابستگی به نهادها و جریان‌های سیاسی خاص؛ باید افراد شایسته نه فقط در شعار بلکه در عمل وارد عرصه شوند.
هیچ کشوری با اتکا بر روابط و بی‌توجهی به علم و تجربه مسیر پیشرفت را طی نکرده است و ما هم مستثنا نخواهیم بود یا باید بپذیریم که کشور را باید با عقلانیت اداره کرد یا آماده باشیم تا بهای این نادیده‌گرفتن‌ها را نسل‌به‌نسل بپردازیم.
مشاور حقوقی و پژوهشگر اختصاصی نفت ما
کافی است نگاهی واقع‌بینانه به آن‌سوی مرزها بیندازیم عربستان سعودی که روزگاری در نگاه برخی تنها کشوری وابسته به نفت تلقی می‌شد امروز با سرمایه‌گذاری‌های کلان در حوزه‌های هوش مصنوعی زیرساخت‌های فناورانه گردشگری علمی و اصلاحات ساختاری نقشه‌ای نو برای آینده‌اش ترسیم کرده است.
قطر با تکیه بر نظام آموزشی مدرن دیپلماسی هوشمند و جذب نخبگان بین‌المللی به وزنه‌ای جدی در منطقه بدل شده است.
اروپا با سابقه‌ی روشنگری و عقلانیت سیاسی همچنان در مدیریت منابع انسانی و ساختار حکمرانی‌اش بر اصل شایسته‌سالاری تخصص‌محوری و پاسخ‌گویی استوار است در آن‌جا علم و تجربه شرط نخست پذیرش مسئولیت است نه وابستگی جناحی نه عنوان‌های انتزاعی نه نسب خانوادگی نه سابقه‌ی حضور در نهادهای سنتی!
اما در سرزمین ما گویی شایستگی واژه‌ای غریب است هنوز هم شاهدیم که افراد فاقد صلاحیت تخصصی صرفاً به‌واسطه‌ی پیوست‌های ایدئولوژیک یا وابستگی‌های غیرتخصصی بر کرسی‌هایی تکیه می‌زنند که سرنوشت جمعی را رقم می‌زنند چه منطقی حاکم است که کسی با تحصیلات حوزوی یا تربیت بدنی در جایگاه مدیریت اقتصادی فرهنگی یا صنعتی کشور قرار گیرد. در کدام نظام توسعه‌یافته میان تخصص و مسئولیت چنین گسستی مشاهده می‌شود؟!
این نگاه سطحی و غیرکارشناسانه به حکمرانی نه تنها ما را از مسیر پیشرفت دور کرده بلکه سرمایه‌های انسانی‌مان را دل‌زده، نخبگان‌مان را مهاجر و اعتماد عمومی را متزلزل ساخته است؛ تداوم این روند چیزی جز فرو رفتن در باتلاق عقب‌ماندگی نیست.
مدیریت کشور عرصه‌ی جدیت است نه میدان آزمون و خطای بی‌پایان نه جولانگاه رابطه‌ها و نه پاداش وفاداری‌های سیاسی شایسته‌سالاری را باید از شعار به ساختار رساند و ساختار را باید از دل دانش و تجربه برکشید.
اگر اندکی اراده برای نجات باقی مانده باشد باید ساختار تصمیم‌گیری از ریشه بازنگری شود باید معیار انتخاب مدیران صرفاً بر اساس تخصص، تعهد و توان اجرایی واقعی باشد نه بر پایه‌ی سوابق غیرمرتبط یا وابستگی به نهادها و جریان‌های سیاسی خاص؛ باید افراد شایسته نه فقط در شعار بلکه در عمل وارد عرصه شوند.
هیچ کشوری با اتکا بر روابط و بی‌توجهی به علم و تجربه مسیر پیشرفت را طی نکرده است و ما هم مستثنا نخواهیم بود یا باید بپذیریم که کشور را باید با عقلانیت اداره کرد یا آماده باشیم تا بهای این نادیده‌گرفتن‌ها را نسل‌به‌نسل بپردازیم.
مشاور حقوقی و پژوهشگر اختصاصی نفت ما