آلودگی هوای این روزهای تهران و تعداد زیادی از شهرهای دیگر کشورمان، آینه تمام نمای مدیریت مسئولان ما در دو سه دهه اخیر است. چندین رئیس‌جمهور و دهها وزیر و وکیل و مدیر و رئیس در این دو سه دهه آمده و رفته‌اند اما دریغ از یک طرح اجرایی کامل برای رفع آلودگی هوای تهران و سایر کلان‌شهرها! اگر طی این مدت هر رئیس‌جمهور یا مدیر ارشدی عزم می‌کرد که با ایجاد اجماع، فقط یکی از ملزومات رفع آلودگی هوای تهران را به‌طور کامل تأمین کند (از کیفیت خودروها و سوخت تولیدی گرفته تا توسعه ناوگان حمل‌ونقل عمومی و ...) تا به حال بخش زیادی از مشکلات ناشی از آلودگی هوا حل شده بود. اما همه آمده‌اند و فقط حرف زده‌اند و رفته‌اند. چون مهم‌ترین منتقدان اوضاع کشور ما، نه لزوماً رسانه‌ها و کارشناسان، بلکه خود مسئولان هستند! البته تا جایی که مدیریت خودشان زیر سؤال نرود و خودشان مقصر جلوه نکنند!
 بخشی از این آلودگی‌ها ناشی از ضعف خودروهای ساخت داخل و کیفیت بنزین عرضه‌شده در شهرهاست. گویا امکان تولید بنزین باکیفیت تری هم در کشور وجود دارد اما آنقدر مصرف بالاست که کمیت تولید، جای کیفیت را گرفته و فقط استانداردهای حداقلی رعایت می‌شود. هرچند اگر حتی بالاترین کیفیت بنزین هم لحاظ شود، باز هم خودروهای فرسوده و بی‌کیفیت و ترافیک کلان‌شهرها موجب آلودگی هوا می‌شوند. از آن طرف سوخت برخی نیروگاه‌ها و کارخانه‌ها هم که گازوئیل است و در نیمه دوم سال به سمت مازوت می‌رود، آلودگی هوا را بیشتر می‌کند.
 خداوکیلی مسئولان ما در این سی سال چه کرده‌اند که مشکل آلودگی هوا نه‌تنها کمتر نشده، بلکه هر روز بیشتر شده؟! رفع مشکل آلودگی هوا نیاز به وفاق دولت و مجلس و دهها سازمان و نهاد و ارگان دارد. دولت پزشکیان که شعار وفاق می‌دهد برای رفع معضل آلودگی هوا هم نمی‌تواند وفاق ایجاد کند؟!