از اواخر دهه ۷۰ شمسی، موضوع توجه به زیربناهای توسعه ای درمناطق جنوب غرب و نواحی غربی کشور در کانون نگاه برنامه ریزان و طراحان سیاست های اقتصادی کشور قرار گرفت، در این بین به ویژه اهمیت ایجاد مداری باثبات از کارآفرینی و توسعه در نواحی کردنشین غرب کشور با تکیه بر مزیت های تولید صنعتی به یک رویکرد کلیدی در طرح های کلان اقتصادی تبدیل شد، از سویی دیگر و با به ثمر نشستن تولید گاز از فازهای نخست میدان پارس جنوبی، این نکته که بتوان با استفاده از این ظرفیت جهشی در توسعه مناطق غربی ایجاد کرد به یک سناریوی قابل اجرا هدایت شد، طرح ریزی بزرگترین خط لوله اتیلن جهان از عسلویه در ساحل خلیج پارس تا مهاباد در جنوب آذربایجان غربی یک طرح جسورانه و با پشتوانه فنی و اقتصادی بی نظیر بود که می توانست علاوه بر ایجاد موجی از توسعه یافتگی اقتصادی در غرب ایران، کشور را به بالاترین ظرفیت های تولیدصنعتی و اقتصادی در پایین دست صنعت پتروشیمی برساند.