انتقال سوخت توسط قاچاقچیان وسط دریا

این داستان از سال ۱۳۷۶ در شروع شده بوده. و جای تعجب داره که بعد از گذشت ۲۸ سال تازه صداش در اومده. همه نهادهای نظامی و انتظامی هم با توجه به داشتن گشت دریایی در جریان این کار بودند ولی احتمالا به صورت نقدی حل اش می کردند. شما تشریف بیارید به بنادر جنوبی و ببینید کشتی های صیادی به غیر از ۴۵ در روز درسال ( نیمه دوم مرداد تا پایان شهریور) که فصل صید میگو مجاز هست چه کار می کنند! همه شون توی اسکله ها لهام ( استاپ) هستند و سهمیه سوخت دولتی شون رو می گیرند و آزاد می فروشند . چون اصلا با این وضعی که چینی ها در صید بی رویه پیش گرفته اند و محدودیت هایی که شیلات برای کشتی های صیادی ایران بوجود آورده اصلا صید مقرون به صرفه نیست. در نتیجه سهمیه سوخت با نرخ دولتی می گیرند و آزاد می فروشند.وضعیت کل کشتی های صیادی همینه.

حق با شماست. صید با کشتی با این همه هزینه و این روندی که چینی ها پیش گرفته اند اصلا برای صیادان ایرانی مقرون به صرفه نیست. همون لنج و قایق بهتره. تعمیر یه موتور کشتی خدا تومان هزینه می بره. این جاست که سو مدیریت یک دستگاه مثل شیلات باعث پیدا شدن بازار سیاهی به نام قاچاق سوخت می شه. وگرنه کشتی جاش تو دریا و اقیانوس هست نه خوابیدن تو اسکله ها و بنادر.کشتی های صیادی چینی با فن آوری که دارند کف دریا رو هم شخم و جارو می زنند و با خودشون می ارن رو عرشه. صیاد ایرانی می ره و سنگ و باقی مانده کف دریا رو صید می کنه.