هفته دولت، همواره فرصتی برای مرور عملکرد دولتها بوده است. حالا باید بپرسیم کارنامه عملکرد وزارت نفت دولت پزشکیان چگونه است؟
یک حالت فعلی داریم و یک حالت ایده‌آل. در حالت فعلی که دولت و در کل، کشور درگیر جنگ و تحریم بوده، انصافا کارنامه نفتی دولت پزشکیان، اگر هم نگوییم خیلی خوب بوده، لااقل قابل قبول بوده است. همین که دولت در سال گذشته توانست کمبود بنزین و بعد هم کمبود سوخت نیروگاه‌ها را که به خاطر ذخیره‌سازی اندک در زمان وزارت جواد اوجی به ارث رسیده بود در حد توان مدیریت کند رویداد مثبتی بود.
در زمان جنگ ۱۲ روزه هم انصافا مشکلی در حوزه سوخت ایجاد نشد. در یک روز ۲۰۰ میلیون لیتر بنزین مصرف شد که نزدیک به دو برابر تولید روزانه کشور است اما نه در آن روز و نه در روزهای بعد که مخزن سوخت شهران در شمال غرب تهران هدف قرار گرفت، کمبود بنزین ایجاد نشد. صفهای طولانی هم در دو سه روز اول به خاطر تقاضای بالای مردم برای بنزین بود که می‌خواستند باک خودرو را پر کنند و پس از دو سه روز تقاضا کم شد.
تولید نفت و گاز در یک سال اخیر در بالاترین حد خود قرار گرفت و برنامه‌های توسعه‌ای هم ادامه پیدا کرد و همه اینها یعنی کارنامه نفتی دولت پزشکیان در شرایط فعلی یعنی جنگ و تحریم مثبت بود.
اما اگر شرایط ایده‌آل را در نظر بگیریم قضیه فرق می‌کند. صنعت نفت ایران به خاطر تحریم و نگرانی از جنگ، نه‌تنها امیدی به جذب سرمایه ندارد بلکه هر روز با فشارهای بیشتری مواجه می‌شود و این یعنی فعلا در حال گذران روزها هستیم. در واقع امیدی به برنامه‌ریزی درازمدت و حتی میان‌مدت نیست و این برای کشوری با این همه ذخایر نفت و گاز، ناامیدکننده است.
