جنگی رخ داده است. جنگی میان دو کشور که یکی روزگاری ابرقدرت بوده و البته هنوز هم آثار آنرا یدک می کشد، حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل دارد، و بلوکی در دنیا را بخود اختصاص داده است. کشور دیگر اما در عرصه سیاست بین الملل، جز در المپیک و آنهم برخی رشته های خاص( البته تخصصی) اثری از خود به جای نگذاشته است.
اما واقعیت آنست که جهان موثر از جنگ میان دوطرف در حال تغییر است. این جنگ نه تنها سنگربندیهای سیاسی را تغییر داده که تامین خوراک جهانی، هزینه های انرژی، بهداری و بهداشت و ... را بطور قابل ملاحظه ای بالا برده است. گفته می شود که در چندین دهه گذشته بطور متوسط حدود 6 درصد از بودجه کشورها به بودجه نظامی و تسلیحاتی تخصیص داده می شد. اما بطور ناگهانی و یک شبه، بودجه نظامی آلمان، تاثیر گرفته از جنگ اخیر به دوبرابر افزایش می یابد. گذشته از منطقی بودن این نوع واکنش از سوی آلمان، چنین اقدامی لاجرم افزایش دومینه وار بودجه دفاعی سایر کشورها و البته مجددا خود آلمان را نیز بهمراه خواهد داشت و البته بهترین بخش برای تامین چنین هزینه هایی، بودجه های محیط زیست و بهداری و بهداشت و امثالهم خواهد بود که این خود نیزتاثیر دورنمای این جنگ می باشد.
از این موارد که بگذریم و به متن برگردیم باید اذعان داشت که جنگ پیش آمده، جهان را مضطرب و متاثر نموده و خیل عظیمی از کشورها و سیاستمداران، نه به جهت خیر خواهی که بدلیل کاهش ضرر و زیان خود، و البته از بغضی که نسبت به یک طرف از این معرکه دارند، حضوری فعال درعرصه بین الملل و پشت پرده را از خود نشان داده اند. در یک کلام باید گفت که گذشته از تاثیر ژئوپولوتیکی و جغرافیایی، هر دو کشور در حال جنگ در دنیا موثرند. لیکن در این جنگ برخلاف جنگ تحمیلی و هشت ساله ایران ما، دنیا تمام قد نه از آغاز کننده جنگ، نه از آنکه گاز اروپا را به گرو گرفته، نه از آنکه تامین انرژی جهان را تهدید نموده، نه از آنکه اتمی است و بیشترین ثروت طبیعی جهان را دارد، که از اکراین حمایت می کند. کشوری نه چندان غنی، حتی نه چندان درحال توسعه، بدون نفت و گاز، غیر اتمی و نیز تازه استقلال یافته. اما چرا؟ در یک کلام و بطور مجمل و ساده، چون برای دنیا مهم است. مهم است که به بهانه ای کوچک، از شر و تهدیدی بزرگ و لو همچون روسیه تا سالها خلاصی یابد.
یک گفتمان قدیمی هست که می گوید اگر کسی ته چاه بیفتد و برای آنانکه بالای چاه هستند، ماندن آن فرد ته چاه مفیدتر باشد، قطعا وی هرگز از ته چاه بیرون نخواهد آمد.
در واقع مهم است که بدون ابرقدرت بودن و بدون نفت و گاز داشتن و بدون اتمی بودن، برای جهان و افق سالهای پیش روی کشورها مهم باشی و تاثیر گذار، آنهم از نوع مثبت. مهم است که تسلیحات حتی برای دفاع اولیه از خود نداشته باشی اما سرنوشتت حتی به بهانه تامین غلات، برای 99 درصد کشورهای جهان در صدر قرار گیرد. روسیه ابر قدرت با تمام اهم و تلپ خود، نفعی در خروج از چاه برای ناظرین خود ندارد، لذا بهتر است در قعر چاه بماند.
راستی اگر، در چنین جنگی ایران ما یک طرف معرکه قرار بگیرد، واکنش دیگر کشورهای دور و نزدیک چه خواهد بود؟ آیا نفت و گاز ما، آیا دانش هسته ای ما، آیا ملت ما، آیا فرهنگ ما، آیا جغرافیای ما، و یا حتی به ظاهرمتحدین ما(!!!) و عواملی از این دست، کشوری را برآن خواهد داشت که ماندن بیش از پیش ما را در ته چاه آرزو نکند؟
